شمال نيوز: محمد شهدوست،یکی از شهروندان تنکابنی در صبحگاه سه شنبه هفتم شهریور ماه سال جاری، شاهد حادثه ای در کنار خط آهن یکی از مناطق شهرستان ساری بود که تا همیشه دوران داغ از دست دادن فرزند را در دل وی و خانواده اش نشاند.او هیچگاه تصور نمی کرد که توقف در کنار ریل آهن و استراحت در کنار سایه سار درختی تنومند و زیبا، سرنوشت هولناکی را برای مهدی، فرزند ده ساله اش رقم بزند.در چشم به هم زدنی مهدی به کنار ریل قطار رفت و حادثه ای دلخراش به وقوع پیوست: قطار سریع السیر که از گرگان به سمت سوادکوه در حال حرکت بود مهدی را زیر گرفته و ...

محمد شهدوست پدر مهدی در باره اين حادثه به خبرنگار شمال نيوز می گوید:" با هم مشغول صرف صبحانه بوديم که مهدی به من گفت می خواهم به سرویس بهداشتی بروم.البته اول فکر کردم که در پشت علف ها و بوته ها محلی برای استراحت است اما ناگهان مهدی را کنار ریل قطار دیدم. در حال جمع کردن سفره صبحانه بودم که قطار را در چندی قدمی پسرم دیدم....مهدی روي ريل نبود؛بلکه در کنار آن ایستاده بود و من واقعاً نفهمیدم در آن لحظه چه اتفاقی افتاد؟"

درک حال و روز پدر در هنگام مواجهه با تن بی جان فرزند که دچار آسیب شدید نسج مغز و خردشدگی استخوان جمجمه و فک و صورت و همچنین شکستگی دست و انگشتان به این سادگی ممکن نیست و از آن جانکاه تر صدای ضجه های مادری که پس از شنیدن خبر همسایگان را سراسیمه به بیرون کشاند.

در ادامه می گوید:هیچ علامت هشدار دهنده ای در اطراف ریل نبود. برخی از پرسنل راه آهن به من گفتند که قطار از جلو صدای چندانی ندارد و بیشترین صدای آن از عقب قطار منعکس می شود. حال سوال اینجاست که چطور راننده قطار با آنکه می داند احتمال خطر در منطقه مسکونی وجود دارد حتی یک آژیر کوتاه نیز به صدا در نمی آورد؟ اگر صدایی از قطار شنیده می شد قطعاً من و مهدی عکس العملی نشان می دادیم. علاوه بر اینها در کنار ریل علف و بوته های زیادی وجود داشت .... یکی از کارمندان راه آهن می گفت به احتمال فراوان راننده تقصیری ندارد و ممکن است مهدی را ندیده باشد.

فریده ساحلی،مادر مرحوم مهدی شهدوست نیز به خبرنگار شمال نیوز می گوید:... من فقط می خواهم راهبر قطار را ببینم و از او بپرسم که چه اتفاقی افتاد؟من بچه ام را از دست داده ام اما آنها هیچ نشانی از راهبر قطار که به گفته خودشان به مرخصی رفته است نداده اند.
به هر حال یک نفر جان خود را از دست داده است و بی تفاوتی قابل پذیرش نیست. منطقه ممنوعه ریل باید مشخص شود. مسئولان باید فرض را بر بی اطلاعی مسافران و رهگذاران از وجود ریل قطار بگذارند؛ نه اینکه مردم را مقصر جلوه دهند. ما خواهان پاسخگویی اداره کل راه آهن شمال در این رابطه هستیم و برای پیگیری موضوع تا دفتر ریاست جمهوری و دفتر مقام معظم رهبری نیز خواهیم رفت. اگر قصوری از جانب راه آهن صورت گرفته باید پاسخگو باشند... ما باکی نداریم و تا آخر پیگیری خواهیم کرد.

به راستی مسئوليت چنين حوادثی به عهده كيست؟ شرح وظایف نهادهای مسئول و اقداماتی که باید به انجام می رسید کدام است؟ به گفته شاهدان محلی در پنج ماه گذشته فقدان ایمنی خطوط ریلی و نبود علائم و نشانه های هشدار و خطر در این منطقه یازده کشته و چندین زخمی برجای گذاشته است.به موجب برخی مواد قانون راه آهن،راه آهن دولتی ایران موظف است در طول مسیر معابر و گذرگاه های مجاز را برای افراد و وسایل نقلیه با نصب علائم مشخص کند. حتی اگر بپذیریم که در زمان احداث خطوط ریلی راه آهن به منطقه مورد بحث، محدوده شهری نبوده این ضرورت احساس می گردد که با گسترش شهرها و افزایش جمعیت و ایجاد مناطق مسکونی فراوان در کنار خطوط ریلی مسئولین ذیربط باید با جداسازی حریم ریل با فنس و سایر اقدامات ایمنی امکان وقوع حادثه را به حداقل کاهش داده و تبعات نادیده گرفتن قوانین را به شهروندان گوشزد کنند.(حریم ریل باید از هر طرف 17 متر باشد). اما نه خبری از نصب تابلوها و علائم هشدار دهنده است و نه اراده ای برای پاسخ قانع کننده و آرامش بخش. بر عکس،پدر و مادر خسارت دیده وقتی برای پیگیری امور قانونی و اطلاع از چند و چون حادثه به اداره کل راه آهن استان مراجعه می کنند با جملاتی مواجه می شوند که چونان پاشیدن نمک بر زخم عمیق و تازه آنان است.جملاتی که نه از سر مسئولیت پذیری که برای رفع تکلیف و منصرف نمودن خسارت دیدگان از پیگیری حقوق قانونی خویش بیان می شود.اینها نکاتی است که عمق فاجعه را با شدت و حدت بیشتری به تصویر می کشد.

لطفاً به این گزاره ها توجه کنید:
یکی از پرسنل راه آهن: این بچه اولین نفر نبوده و آخرین نیز نخواهد بود
یکی دیگر از کارمندان:شما الان داغدارید و رفتارتان قابل درک است.اما پیگیری نکنید؛ تا به حال کسی نتوانسته راه آهن را محکوم کند...راه آهن بیمه است و به شما هشت میلیون تومان بابت هزینه کفن و دفن خواهد پرداخت.(این هم از عجایب روزگار است که می خواهند با پرداخت هشت میلیون تومان از پاسخگویی مناسب طفره بروند)

یک کارمند دیگر: برخی اقدامات ایمنی در خطوط راه آهن هزینه بردار است و به بودجه زیادی نیاز دارد!( این هم از آن حرف هاست! آیا اختصاص دادن بودجه برای تراشیدن علف های هرز برای باز شدن دید راهبر قطار به نجات جان انسانها نمی ارزد؟)

در آخر نیز به پدر و مادر مهدی تاکید می شود که با ارائه برخی مدارک برای اخذ پول کفن و دفن اقدام نمایند. حال سوال اینجاست که چرا به جای توصیه برای پیگیری امور و ابهام زدایی از جنبه های گوناگون حادثه تمام تلاش بر این است که خانواده داغدار را از ادامه راهی که آمده اند منصرف نمایند! آیا مسئولیتی متوجه مسئولین راه آهن است که با اصرار بازماندگان برای بررسی بیشتر آشکار می شود؟ مسئولین راه آهن شمال که با سکوت مرگ آور خود سعی در لاپوشانی این حادثه داشته اند باید پاسخگوی بی توجهی خود نسبت در این باره باشند؛ چرا که حوادث به وقوع پیوسته در ماه های اخیر زنگ خطر را برای این بخش از حمل و نقل کشور به صدا در آورده است که جدی نگرفتن آن جان طیف بیشتری از هموطنان را در معرض آسیب قرار خواهد داد.

در هر صورت گذر از کنار حوادثی از این دست که همه هستی یک خانواده را در لحظه ای بر باد می دهد می تواند به تکرار دوباره آن کمک نماید که تنها حاصلش خسارت جبران ناپذیر به نیروهای انسانی جامعه ایرانی است.با وجود توجه فراون راهنمایی و رانندگی به جاده ها در طول سالهای اخیر داشته باز هم آمار تصادفات جاده ای در ایران بالاتر از استاندارها است. پس به صلاح نیست که خطوط ریلی را به حال خود رها کنیم.بی تردید با بی تفاوتی به جایی نخواهیم رسید باید از امروز اقدام کرد.....

پژمان مرزی-خبرنگار شمال نیوز